Η φετινή χρονιά, σημαδεύτηκε από τις μεγαλειώδεις λαϊκές κινητοποιήσεις, και το σύνθημα “Δεν έχω οξυγόνο” που συμπύκνωσε σε 3 λέξεις τα πολλαπλά αδιέξοδα που βιώνει η ελληνική κοινωνία.
Οι κραυγές των συμφοιτητών μας που ζητούσαν βοήθεια και λίγο οξυγόνο, ήταν η σπίθα που άναψε την φωτιά για τον λαϊκό ξεσηκωμό, γιατί ανέδειξε το πόσο ασύμβατες είναι οι πολιτικές του κέρδους που πιστά υπηρετεί η κυβέρνηση της ΝΔ, και οδήγησαν στην τραγωδία, με την προστασία της ανθρώπινης ζωής.
Η 28η Φεβρουαρίου αποτελεί ιστορική τομή για την ελληνική κοινωνία. Είναι η μέρα που η ορμητική είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο πολιτικό προσκήνιο, κατέρριψε το αφήγημα της κυβέρνησης, ανέδειξε την πέρα πάσης αμφιβολίας ενοχή της για το έγκλημα, καθώς και μια νέα πολιτική υποκειμενικότητα, που έχοντας ως κεντρικό αίτημα το αίτημα για δικαιοσύνη, πέρασε από την απλή παρατήρηση στην πολιτική πράξη, με την παραδοχή ότι “Οξυγόνο” στις σχολές, την κοινωνία, και τον κόσμο, μπορούμε να κερδίσουμε μόνο αν συγκρουστούμε μέχρι τέλους με το σύστημα που μας το στέρησε όλο το προηγούμενο διάστημα.
Οξυγόνο στις σχολές!
Οι σχολές μας ασφυκτιούν. Όχι μόνο από την έλλειψη χρηματοδότησης, υποδομών και προσωπικού, αλλά και από την πολιτική απαξίωσης της δημόσιας εκπαίδευσης που επιχειρεί να μετατρέψει τα πανεπιστήμια από χώρους γνώσης και αμφισβήτησης σε αποστειρωμένα, πειθαρχημένα εργοστάσια παραγωγής πτυχίων για λίγους. Οι διαγραφές είναι ένας μηχανισμός αποκλεισμού και εντατικοποίησης που δεν θα περάσει!
Το προηγούμενο διάστημα μέσα από τούς αγώνες μας καταφέραμε αποσπάσουμε καταδικαστικές αποφάσεις από την πλειοψηφία των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Με αφορμή την σύνοδο των Πρυτάνεων τον Μάιο, κάνουμε ξανά σαφές ότι δεν πρόκειται να μπούμε σε λογικές παζαριών ούτε να πανηγυρίσουμε για μια ενδεχόμενη υποχώρηση της κυβέρνησης. Θα δώσουμε μέχρι τέλους την μάχη για να μην διαγραφεί ούτε ένας/μία συμφοιτητής/τρία μας.
Παράλληλα, η ψήφιση του αντισυνταγματικού νόμου για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων, πρέπει να μείνει στα χαρτιά! Τα όσα έχουν ακολουθήσει μετά την ψήφιση του νόμου, καθώς και το ποια είναι τα ιδρύματα που έχουν δηλώσει ενδιαφέρον, επιβεβαιώνουν κατά λέξη όλα όσα λέγαμε το προηγούμενο διάστημα. Η τριτοβάθμια εκπαίδευση στην χώρα μας κινδυνεύει να μετατραπεί σε ένα απέραντο παζάρι πτυχίων. Η απόφαση του ΣτΕ, στην προσφυγή που έχει κατατεθεί είναι ένας σημαντικός κόμβος, αλλά ο αγώνας για την υπεράσπιση του δωρεάν και δημοσίου πανεπιστήμιου πρέπει να συνεχιστεί κυρίως μέσα στην κοινωνία!
Οι σχολές μας δεν έχουν ανάγκη από την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου, αυτά που χρειάζονται είναι καθηγητές, σίτιση, στέγαση, βιβλία, εργαστήρια, και ελευθερία. Το σημερινό πανεπιστήμιο είναι πολύ μακριά από το πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Και η διεκδίκηση ενός άλλου πανεπιστημίου, δεν μπορεί να γίνει όσο το φοιτητικό κίνημα είναι κατακερματισμένο, αποδυναμωμένο, και συχνά αποξενωμένο από τις πραγματικές αγωνίες των φοιτητών.
Οξυγόνο στον κόσμο!
Ζούμε σε μία περίοδο που οι μεγάλες δυνάμεις ξανά ζεσταίνουν τις μηχανές του πολέμου και προθερμένουν τις βιομηχανίες τους για να παράξουν βόμβες στις πλάτες μας. Κόντρα στα σχέδια της Ε.Ε που με την πλήρη στήριξη της ελληνικής κυβέρνησης, προωθεί ένα πρόγραμμα στρατικοποίησης με κόστος 800 δίς, χρήματα που θα κοπούν απο το κοινωνικό κράτος, τα δημόσια σχολεία και τα δημοσία νοσοκομεία, και προετοιμάζουν ήδη τον επόμενο πόλεμο, κόντρα στην στάση της Δύσης που βλέπει την γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού να συνεχίζεται και δεν κάνει τίποτα για αυτό, εμείς απαντάμε ότι αν δεν θες πόλεμο προετοιμάζεις την Ειρήνη! Ήρθε η ώρα να υψώσουμε φωνή ενάντια στον μιλιταρισμό και την πολεμοκαπηλία.
Να χτίσουμε ένα πλατύ διεθνές αντιπολεμικό μέτωπο, ριζωμένο στα κινήματα, τους δρόμους, τις γειτονίες, και τις σχολές μας. Για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης και της ειρήνης, και όχι των όπλων και των πολέμων!
Οξυγόνο στην κοινωνία!
Η ελληνική κοινωνία είναι σήμερα αντιμέτωπη με πολλαπλά αδιέξοδα. Κυβέρνηση Μητσοτάκη σημαίνει σημαίνει κακοπληρωμένη εργασία για εμάς και υπερκέρδη για τους εργολάβους και τους χορηγούς της, σημαίνει πολιτικές που χαρίζουν τις παραλίες στους ξενοδόχους και τα πανεπιστήμια στους επιχειρηματίες. Έχουν μαζευτεί πολλά. Στα Τέμπη, μας είπαν πως ήταν “ανθρώπινο λάθος”, αλλά ξέρουμε πως ήταν πολιτική επιλογή: υποχρηματοδότηση, ιδιωτικοποιήσεις, αδιαφάνεια.Στην Πύλο, εκατοντάδες πρόσφυγες πνίγηκαν, ενώ το κράτος που υποτίθεται ότι “προστατεύει”, παρακολουθούσε ή συμμετείχε.
Οι νέοι εργαζόμενοι παλεύουν με μισθούς των 700€, χωρίς ωράριο, χωρίς δικαιώματα, χωρίς προοπτική. Η στέγαση έχει γίνει εφιάλτης, φοιτητές στοιβάζονται σε ακατάλληλα σπίτια ή φεύγουν από τις πόλεις τους γιατί απλά δεν μπορούν να ζήσουν.
Για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια πρέπει να ανατραπούν. Από τα πανεπιστήμια, τους χώρους δουλειάς, τις γειτονιές, τα κινήματα, πρέπει να δυναμώσουμε τη φωνή μας. Να χτίσουμε μέτωπα αντίστασης και να παλέψουμε μέχρι την στιγμή που θα αλλάξουν όλα.
Το Πανεπιστήμιο του σήμερα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας και στις απαιτήσεις της εποχής.
Είναι ένα πανεπιστήμιο, πεδίο επιχειρηματικής δράσης, λειτουργεί με όρους εταιρίας, με σάπιες υποδομές, με ελλείψεις σε καθηγητικό – ερευνητικό – διοικητικό προσωπικό.
Είναι ένα πανεπιστήμιο, που όλο και απομακρύνεται από το πανεπιστήμιο των αναγκών μας.
Το Πανεπιστήμιο αυτό μπορούμε και πρέπει να το αλλάξουμε! Να δώσουμε την μάχη για σπουδές αποκλείστηκα Δωρεάν και Δημόσιες, χωρίς να πληρώνουμε ούτε ένα ευρώ για να σπουδάσουμε.
Να ενισχύσουμε την Δημοκρατική λειτουργία των Συλλόγων μας, να μην επιτρέψουμε την συρρίκνωση της Δημοκρατίας και την ενίσχυση της καταστολής στα ιδρύματα μας.
Να ανοίξουμε τον δρόμο για ένα πανεπιστήμιο συμπεριληπτικό, ανοιχτό στην διαφορετικότητα, που κάθε άτομο ανεξαρτήτως ταυτότητας φύλου, φυλής, θρησκείας, σεξουαλικού προσανατολισμού, θα νιώθει ασφαλές μέσα σε αυτό.
Στις φοιτητικές εκλογές, δεν τους κάνουμε το χατίρι να απέχουμε. Δώσαμε έναν σπουδαίο και δίκαιο αγώνα. Αποδείξαμε ότι μόνος δρόμος, αν θέλουμε να κερδίζουμε, είναι ο δρόμος του συλλογικού αγώνα.
Στις 14 Μάη στέλνουμε ισχυρό μήνυμα ανατροπής και αντίστασης σε όλους τους Συλλόγους! Συνεχίζουμε, μέχρι τέλους με την αριστερά, για το πανεπιστήμιο των αναγκών μας.
Στις 14 Μάη ψηφίζουμε ΔΙΚΤΥΟ!
