Η εργατική Πρωτομαγιά, η μέρα σύμβολο
στον αγώνα της εργατικής τάξης
τιμήθηκε από το Εργατικό Κέντρο Άρτας
και τους φορείς που συμμετείχαν.
Το χώρο της συγκέντρωσης ετοίμασαν από
νωρίς εργάτες από όλα τα σωματεία με
σημαίες και πανό. Ξεχωριστή θέση είχε η
έκθεση του Εργατικού Κεντρου για τον
ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κέντρισε το
ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων.
Η συγκέντρωση ξεκίνησε με χαιρετισμό
από τον Μπετσα Βαγγέλη, πρόεδρο της
Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Νόμου
Άρτας. Χαιρετισμό απηύθυνε ο Ζέρβας
Άρης, μέλος του Νομαρχιακού τμήματος
της ΑΔΕΔΥ. Η κεντρική ομιλία έγινε από
τον Πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου
Άρτας, Αλέξη Κατσαρό, όπου μεταξύ άλλων
επεσήμανε:
“Με αυτόν τον πόλεμο θέλουν να μας
κάνουν να συνθηκολογήσουμε. Να
αποδεχτούμε να έρχεται σε εμάς ο
λογαριασμός των ανατιμήσεων στο
πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, την βενζίνη,
το ηλεκτρικό ρεύμα, στο ψωμί, στο SuperMarket
για να μη θιχτεί η κερδοφορία των
επιχειρηματικών ομίλων. Να δουλεύουμε
χωρίς συλλογικές συμβάσεις, με μισθούς
και μεροκάματα που δεν φτάνουν να
καλύψουν τις βασικές και οξυμένες
ανάγκες. Να αποδεχτούμε τον κατώτερο
μισθό να βρίσκεται παγωμένος στα
επίπεδα του 2007. Για αυτό μας κουνάνε το
δάχτυλο. Θέλουν να μας κάνουν «ντα», για
να διαλέξουμε τη σωστή πλευρά, της
δικής τους ιστορίας.
Νύχτωσαν μακριά. Την τελευταία πράξη
της παγκόσμιας ιστορίας δεν θα την
γράψουν αυτοί αλλά η εργατική τάξη. Θα
τη γράψει ο λαός μας. Θα είναι η στιγμή
που θα αναρωτιούνται σαν νέες Μαρίες
Αντουανέτες, αφού δεν έχει ψωμί ο λαός
γιατί δεν τρώει παντεσπάνι; (…) Σήμερα
πια, όλοι ξέρουμε την σωστή πλευρά της
ιστορίας. Όλοι παίρνουμε θέση μάχης για
να απαλλαγούμε από αυτή την τάξη των
κλεφτοφονιάδων. Αυτό το κάλεσμα που
έρχεται από το παρελθόν δείχνει το
δρόμο για το μέλλον!
Αυτόν τον δρόμο χάραξαν οι εργάτες στο
Σικάγο το Μάη του 1886.
Και ναι
Σε αυτόν τον δρόμο η εργατική τάξη,
αντιπάθησε την ηθική των αφεντικών, όσο
και την ηθική των δούλων. Μια Τρίτη
ηθική διαμορφώνεται. Δίνουμε το χέρι
μας σε όποιον σηκώνεται,
προετοιμάζοντας το σημερινό Σικάγο,
αρνούμενοι στο όνομα της ανάκαμψης των
κερδών της ολιγαρχίας να ζήσει ο λαός
μας μια εφιαλτική ζωή. Ο καπιταλισμός,
σάπισε και η μοναδική του προσφορά πιά,
είναι η ολοένα και μεγαλύτερη επίθεση
στη ζωή του λαού μας. (…) Ετοιμαζόμαστε
για τη δική μας ώρα. Δεν θα ξέρουν από
πού τους ήρθε. Τη ζωή που μας αξίζει θα
την πάρουμε και θα είναι μέρα μεσημέρι
όπως τώρα. Συνεχίζουμε αταλαντευτα
ταξικά. Ψηλά οι κόκκινες σημαίες της
τάξης μας να ανεμίζουν “
