Δυναμική παρέμβαση πραγματοποίησε η Τομεακή Οργάνωση Ιωαννίνων του ΚΚΕ. στην έκτακτη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Ηπείρου, για τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές στην Ήπειρο. Με πλατιά διακίνηση της Ανακοίνωσης της Επιτροπής Περιοχής Ηπείρου-Κέρκυρας-Λευκάδας για τις καταστροφές, αλλά και παρεμβάσεις στο ίδιο το Περιφερειακό Συμβούλιο, μετέφεραν τα αιτήματα των πληγέντων, απαιτώντας πλήρη αποζημίωση των πληγέντων, αποκατάσταση των ζημιών και ουσιαστικά μέτρα αντιπυρικής, αντιπλημμυρικής προστασίας.
Ως απάντηση σε αυτά τόσο Περιφερειακή Αρχή, όσο και οι υπηρεσιακοί παράγοντες της Πυροσβεστικής και της Πολιτικής Προστασίας, που ενημέρωσαν το Σώμα του Π.Σ. ουσιαστικά είπαν ότι ήταν όλα «καλώς καμωμένα» καθώς με τον πολύ δυνατό άνεμο, την ξηρασία του τελευταίου διαστήματος λόγω της κλιματικής αλλαγής, αλλά και τα «ακαθάριστα οικόπεδα» έγινε ότι καλύτερο θα μπορούσε να γίνει. Αναδείχθηκε ξανά η λογική του «τρεχάτε ποδαράκια μου» του 112, που αποτελεί άλλοθι, αφού τελικά το επιλεκτικά ανίκανο κράτος δεν αναλαμβάνει με επαρκή μέσα και δυνάμεις να σώσει την περιουσία του λαού. Ενώ ότι βάρος δίνεται στην πρόληψη, αφορά μόνο ή κυρίως ο καθαρισμός των οικοπέδων, δηλαδή και πάλι μόνο στην ατομική ευθύνη του λαού. Άλλωστε, η δασική υπηρεσία στην Ήπειρο έχει μόνο έναν δασολόγο και έναν υπάλληλο Πολιτικής Προστασίας, που προφανώς και δεν επαρκούν για τον ολοκληρωμένο σχεδιασμό δασοπροστασίας.
Στην παρέμβασή του στο Π.Σ. ο βουλευτής του ΚΚΕ, Νίκος Έξαρχος ανέδειξε ποιες είναι οι πραγματικές αιτίες και οι υπεύθυνοι για την σημερινή κατάσταση. «Τα πολλά τελευταία χρόνια στη χώρα μας μετράμε εκατομμύρια καμένα στρέμματα, νεκρούς, κατεστραμμένες περιουσίες. Επομένως κανείς δεν μπορεί να πει ότι ήταν ανυποψίαστος. Ούτε μπορεί να κρυφτεί πίσω από την κλιματική αλλαγή και τα καιρικά φαινόμενα. Ίσα ίσα που θα έπρεπε έγκαιρα να έχουν παρθεί επιπλέον μέτρα.» Μάλιστα, ιδιαίτερα για την περιοχή των Ιωαννίνων, το ΚΚΕ είχε κάνει 2 επίκαιρες ερωτήσεις στην Βουλή, την μία το Μάιο και την δεύτερη τον Ιούλιου, αναδεικνύοντας τις ελλείψεις σε πυροσβέστες, υποδομές αλλά και τα ανεπαρκή μέτρα πρόληψης στην περιοχή. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν γνώριζε.
Τόνισε ότι «Πραγματικός ένοχος είναι η πολιτική της κυβέρνησης που τα υποτάσσει όλα στη λογική κόστους- οφέλους. Στην λογική που λέει ότι οι αποζημιώσεις (αν, όποτε και όσες δοθούν) κοστίζουν λιγότερο από μέτρα πρόληψης και υποδομές που θα προστατεύσουν τη ζωή και τη περιουσία του λαού. Είναι η πολιτική της ΕΕ, που υπηρετούν διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις …Κοστίζει να υπάρχουν επαρκώς στελεχωμένα Δασαρχεία, με μόνιμους δασολόγους, δασεργάτες». Αναδεικνύοντας τις ελλείψεις στην πυροσβεστική, τόνισε το παράδειγμα της Κόνιτσας, όπου «η Π.Υ έχει στην ευθύνη της πάνω από 1 εκ. στρέμματα δασικής έκτασης, με εθνικό δρυμό, περιοχές Natura, και ενώ με βάση το οργανόγραμμα προ κλιματικής κρίσης, όπως επικαλούνται, προβλέπονται 35 πυροσβέστες, υπηρετούν μόλις 26 εκ των όποιων, μόνιμοι μόλις οι 11» και μάλιστα με σχετικά μεγάλο μέσο όρο ηλικίας. Εξάλλου είναι ενδεικτικό ότι πολλοί πυροσβέστες μετακινήθηκαν από τα Γιάννενα στην Πάτρα και στη συνέχεια επέστρεψαν πίσω στο Δήμο Ζηρού. Μια συνηθισμένη τακτική, που αφήνει τους πυροσβέστες εξαντλημένους, χωρίς να προβλέπεται τι θα φάνε, που θα μείνουν κτλ.
Απαντώντας για την έλλειψη χρηματοδότησης: «Είναι προκλητικό», είπε, «να επικαλούνται οικονομικά προβλήματα και ελλείψεις πόρων όταν μόλις προχθές η κυβέρνηση ανακοίνωσε υπερπλεόνασμα εσόδων στο 1ο εξάμηνο του 2025, 4.6 δις έναντι 2.2 δις που ήταν ο στόχος. Φαίνεται ποιες είναι η πραγματικές προτεραιότητες του αστικού κράτους, όταν δίνονται 28 δις στην πολεμική οικονομία»
Ο επικεφαλής περιφερειακός σύμβουλος της Λαϊκής Συσπείρωσης, Γιώργος Πρέντζας, στην τοποθέτησή του στο Περιφερειακό Συμβούλιο, ανέδειξε τις ευθύνες της Περιφερειακής Αρχής, που δεν μπορεί να δηλώνει απλά «αρωγός στο δράμα του λαού», αφού είναι μέρος του συνολικού μηχανισμού του αστικού κράτους. «Αν δεν αναλαμβάνει την ευθύνη η Περιφέρεια να διεκδικήσει από το κράτος ότι δεν κάνει, δεν διεκδικεί πόρους, θα αναλάβει την αποκατάσταση των ζημιών;»
Στην συνέχεια ανέδειξε ότι δεν υπήρχαν στοιχειώδεις υποδομές, όπως γεννήτριες για να γεμίζουν δεξαμενές με νερό. Τόνισε ότι «Η Περιφέρεια δεν έχει μέσα και για ένα άλλο λόγο, γιατί το κράτος έχει τεμαχίσει την πυρόσβεση, και τη δασοπροστασία , γιατί η κορωνίδα του μικρού ευέλικτου επιτελικού κράτους είναι να δίνει σε εργολάβους ιδιώτες την ευθύνη, από το ΔΕΔΔΗΕ, μέχρι την εκμίσθωση μηχανημάτων. Έτσι πραγματικά δημιουργούνται συνεχώς νέα Τέμπη», αφού όπως τόνισε, φτάσαμε στο σημείο να μην δημιουργούνται πουθενά αντιπυρικές ζώνες, να καθυστερούν επ’ άπειρον και να ζητάνε οι εργολάβοι συνεχώς νέες παρατάσεις από το δημόσιο.
Τέλος, αναδεικνύοντας τα βασικά αιτήματα για την αποκατάσταση των πυρόπληκτων περιοχών ανέφερε ότι «πρέπει να αποκατασταθούν πλήρως οι ζημιές, «να δοθούν χωρίς προϋποθέσεις σε όλους τους αγρότες και κτηνοτρόφους αποζημιώσεις, ακόμα και εκείνοι που δεν έχουν κατά κύριο επάγγελμα αγρότες γιατί το 60% των αγροτών στην Ήπειρο είναι μικρομεσσαίοι και κινδυνεύουν να μην πάρουν τίποτα ενώ χάθηκε το βιός τους».
Ο Κ. Κωτσαντής, εκλεγμένος περιφερειακός σύμβουλος, με την Λαϊκή Συσπείρωση, σχετικά με τα αιτήματα ανέφερε: «Οι αγρότες πρέπει να αποζημιωθούν εξετάζοντας και το μελλοντικό τους εισόδημα. Δεν θα υπάρξει παραγωγή μετά το φύτευμα των ελιών για χρόνια. Οι κτηνοτρόφοι δεν μπορούν να αποζημιωθούν με 100 ευρώ το πρόβατο όταν η τιμή αγοράς είναι 300 ευρώ», ανέφερε
Οι δυνάμεις του ΚΚΕ κάλεσαν τον λαό να κάνει το θύμο του οργανωμένο αγώνα, να παλέψει σε συμπόρευση με το ΚΚΕ. Η ελπίδα δεν βρίσκεται ούτε στην εναλλαγή κυβερνήσεων, που συνεχίζουν στις ίδιες ράγες της πολιτικής του κόστους-οφέλους, ούτε στην αναμονή για τα ψίχουλα της κυβέρνησης. Τελικά, και από το παράδειγμα της Ηπείρου, αναδεικνύεται ότι κυβέρνηση και αστικό κράτος δεν θέλουν ούτε και μπορούν να προστατεύσουν πραγματικά το λαό, γιατί προστατεύουν τα κέρδη. Ελπίδα και διέξοδος είναι ο αγώνας για ένα ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης της οικονομίας, όπου ο φυσικός πλούτος, το νερό, η στέγη, η επιστήμη και η τεχνολογία δεν είναι εμπορεύματα και ανήκουν στο λαό και στο δικό του εργατικό κράτος.
